त्या व्याकुळ संध्याकाळी
मी दूर एकटाच बसतो
क्षितिजावर लाली केशरी
एकटाच न्ह्याहाळत असतो
असतो भास तुझा तो
वार्यातून वाहणारा
कधी बरसेल पाउस
विचारतो गगनाला
शब्द ओठी कवींचे
कितीदा समजावलेले
पुन्हा येती पुढती
मर्म नवेच त्यातले
तू येशील विजेवर स्वार
पाउसाचा पसरवून भार
घेशील मजला कवेत
एकवार चमकून
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment